Masajowie nazywają to miejsce „górą Boga”, ale nie tylko oni, ale również ich przodkowie wierzą, że Bóg żyje na tym szczycie. Wznosi się gwałtownie i dumnie nad Great Rift Valley z widokiem postrzępionych krawędzi. Tak złowieszczo, tak pięknie – ten wulkan nazywamy Lengai. „Lengai” to nazwa która nawiązuje do mitycznych krain i dalekich miejsc. Jest to w rzeczywistości, wulkan – czynny wulkan i jedyny aktywny wulkan z węglanem sodu na świecie.
Jezioro Natron
Lengai jest położony w jednym z najbardziej spektakularnych i niedocenianych obszarów Tanzanii. Jezioro Natron jest naturalnym alkalicznym jeziorem pełnym sody, z daleka wygląda jak wielka rozległa kałuża, która obejmuje dno doliny i błyszczy w słońcu. Środowisko to jest jednak wrogie. Temperatury błota tam się znajdującego mogą wynieść do 50 stopni Celsjusza, a poziom kwasów alkalicznych może osiągnąć pH 9-10.5!
Krawędzie krainy są przerywane czymś w różowym odcieniu – to tysiące flamingów, które migrują tam każdego roku. Są to jedne z niewielu stworzeń, które mogą prosperować w tych warunkach, środowisko kaustyczne faktycznie działa jako bariera przed drapieżnikami. Skraj doliny wokół wulkanu składa się z szmaragdowo zielonych wzgórz i zboczy, które tworzą scenerię bezkonkurencyjną – nie znajdziesz takiej gdziekolwiek indziej na świecie. Wśród tego naturalnego i dziewiczego spektaklu znajduje się Lengai.
Wycieczka
Dojeżdżamy do obozu bazowego. Tam najlepiej zdecydować się na 4 x 4 jazdę terenową (żaden inny rodzaj pojazdu nie mógłby sobie poradzić z tym terenem). Kemping jest minimalistyczny z majestatycznym widokiem na góry. Kilka metrów spacerem od miejsca gdzie rozłożymy namioty znajduje się niewielka rzeka traktowana jako wyjście z kanionu. Ponoć prowadzi do wodospadów, więc warto zdecydować na krótką wędrówkę, aby ochłodzić się w połowie dnia. Po około 30 minutach trekkingu wzdłuż skalnych półek można dotrzeć do wodospadu. Położony między dwoma klifami, pokryty przez mech i florę. Południowe słońce sprawia, że widać tęcze we mgle i można pływać i wylegiwać się leniwie na brzegu. Sceneria jest czymś w rodzaju zaklęcia.
Wspinaczka
Trasa zaczyna się o północy, chodzi o to by dostać się na szczyt aby zobaczyć wschód słońca. Dlatego zwykle wędrówkę zaczyna się w świetle księżyca. Najlepiej zacząć od trekkingu i natychmiast efekty nachylenia 45 stopni będą odczuwalne. Potem trzeba mozolnie wspiąć się wyżej na różnych wysokościach roślinności: aromatycznych obszarach górskich, gęstych traw, skalnych szczelin i krzewów. Można na chwilę odpocząć i złapać oddech. Schłodzony wiatr przenika kurtki i zmusza, aby kontynuować drogę. Jest to praktycznie niemożliwe, aby znaleźć poziom umiarkowanego komfortu pomiędzy zimnym wiatrem i ciepłem ciała generowanym w trakcie wznoszenia. Nachylenie staje się jeszcze bardziej strome i chwilami trzeba będzie poruszać się na czworakach. Sam szczyt jest księżycowy pokryty białym nalotem stopionej skorupy. Są tam też szczyty utworzone przez mini-wybuchy. To naprawdę trzeba przeżyć i zobaczyć na własne oczy!
